معرفی تیم ملی سنگال

درست بیست سال قبل بود که سنگال، تو اولین دوره‌ی جام جهانی به میزبانی آسیا، در گروه یک، تونست همه‌ی دنیا رو مات و مبهوت کنه. اونا تو بازی افتتاحیه با یک گل فرانسه، مدافع عنوان قهرمانی رو شکست دادن و نشون دادن بر خلاف گفته‌ی پله، نه تنها ضعیف‌ترین تیم جامِ کره و ژاپن نیستن بلکه اومدن بگن شیرهای ترانگا شوخی‌بردار نیستن.

سنگال با کاپیتانی آلیو سیسه و با درخشش ستاره‌هایی چون اِل‌حاجی دیوف، خلیلو فادیگا، پاپا بوبا دیوپ و هنری کامارا تونست از گروهش با پنج امتیاز بالا بیاد. شاگردان برونو متسوی فقید در مرحله‌ی یک هشتم نهایی هم به شگفتی‌سازی ادامه دادن و سوئد، حذف‌کننده‌ی آرژانتین رو تو وقت اضافه از جام بیرون انداختن و به دومین تیم آفریقایی در طول تاریخ(تا اون موقع) تبدیل شدن که به یک چهارم نهایی جام جهانی صعود می‌کنن.

ماجراجویی اون تیم با گل طلایی ایلهان مانسیز، ستاره‌ی ترکیه، به اتمام رسید و 16 سال طول کشید تا بازم سنگال رنگِ جام جهانی رو ببینه. آلیو سیسه، سرمربی تیم شده بود و تونست صادرکنندگان بادام زمینی و ماهی رو برای دومین بار به جام جهانی ببره اما سنگالیا با یه بدشانسی تاریخی مواجه شدن و علی‌رغم کسب چهار امتیاز، به خاطر دریافت کارت زرد بیشتر نسبت به ژاپن، نتونستن به یک هشتم نهایی برسن؛ ولی دست از تلاش برنداشتن.

صحرانشین‌های داکار حالا برای نخستین بار قراره، دو حضور متوالی در جام جهانی رو تجربه کنن. شاگردای سیسه تو این حدفاصل موفق شدن برای اولین بار قهرمانی قاره‌ی سیاه رو هم برای مردم مهربونشون به دست بیارن و با اتکا به ستاره‌هایی مثل ادوارد مندی، کالیدو کولیبالی و از مهم‌تر سادیو مانه در تلاشن تا ماموریت نیمه‌تموم 20 سال قبل رو تموم کنن و به اولین تیم قاره‌ی آفریقا تبدیل بشن که تونستن به نیمه‌نهایی جام جهانی برسن.

ایا بازم سنگال تو یه جام جهانیِ آسیایی که بازم اونارو تو گروه اول قرار داده می‌تونه معادلات رو به هم بزنه و پا به دنیای بزرگا بذاره؟