معرفی تیم ملی مکزیک

اسم کشورشون مکزیک نیست؛ اونا ایالت متحده مکزیک هستن. کشوری غنی و تاریخی با 126 میلیون جمعیت که هر ساله هزاران

گردشگر رو قبول می کنه. کشوری که اگه نابرابریهای اجتماعی، فقر و درگیری زیادش با کارتل های مواد مخدر نبود حاال

میتونست کشوری توسعهیافته باشه، نه در حال توسعه.

ورزش و فوتبال بهانه ای بود تا مکزیکی ها بتونن با کمک گرفتن از اون چهرهی دیگهای از کشورشون رو به جهان نشون بدن.

گرفتن میزبانی المپیک 68 و بعد از اون میزبانی از جامهای جهانی 1970 و 1986 نشوندهندهی همین ماجراست.

گاوبازی، قدیمیترین و محبوبترین رشته بین مکزیکی ها به حساب میاد اما فوتبال خیلی زود تونست جای خودش رو بین اهالی این

کشور باز کنه. اونا حاال فوتبال رو به اندازهی کوکاکوال، پیتزا و ذرت دوست دارن.

سهرنگ ها میخوان برای هفدهمین بار تو بزرگترین رویداد فوتبالی جهان شرکت کنن. اونا آهسته و پیوسته پیشرفت کردن. دو

حضور اول برای اونا فقط با باخت همراه بود. تو سومین حضورشون یه مساوی به دست اومد و دفعهی بعد شاهد اولین برد نمایندگان

جنوبی ترین منطقه ی شمال آمریکا بودیم. مکزیک همزمان با اولین میزبانی، راهی یک چهارم شد و 16 سال بعد دوباره همین اتفاق

تکرار شد. اما برای آخرین بار...

مکزیک بعد از باخت به آلمان غربی تو ضربات پنالتی، جلوی چشم هواداراش دیگه هیچ وقت به دور دوم حذفی نرسید. مکزیک از

جام 94 تا همین امروز همیشه از گروهش صعود کرده و تو اولین بازی دور حذفی مغلوب شده و به خونه برگشته. یه سرنوشت

تراژیک و عجیب که هفت دورهی متوالیه داره برای اونا تکرار میشه. بلغارستان، آلمان، آمریکا، آرژانتین، آرژانتین، هلند و برزیل

تیمایی بودن که اجازه ندادن سهرنگها رنگ یک چهارم نهایی رو دوباره ببینن.

تاتا مارتینوی آرژانتینی میخواد مثل پاراگوئهی 2010 ،این طلسم رو بشکونه. سرمربی اسبق بارسلونا و تیم ملی آرژانتین که سلطان

نایبقهرمانیه حاال سکاندار تیمی هست که تو گروه سوم با آرژانتین، لهستان و عربستان همگروهه. هروینگ لوزانو، ادسون

آلوارزرائول خیمنز و آندرس گواردادو پیشگامان سبزپوشا تو قطر هستن. آیا اونا میتونن اولین مکزی ِک تاریخ بشن که خارج از

خاک خودشون تونستن حداقل به یک چهارم برسن؟