معرفی تیم ملی لهستان

وقتی اسم جنگ جهانی دوم به میون میاد بدون شک یکی از نامهایی که تو ذهن همهمون متبادر میشه کشور لهستانه. اونا که مورد

ِن نازی قرار گرفتن و میلیون

هجوم شوروی و آلما ها تلفات دادن و کشورشون با بمبها رسما ویران شد اما با اصالتی که تو طول

تاریخ داشتن تونستن برگردن و دوباره پرچم قرمز و سفیدشون رو به اهتزاز دربیارن.

لهستان رو میشه با چیزهای بیشتری هم به یاد آورد. دارنده ی بزرگترین قلعهی جهان و قدیمیترین رستوران اروپا، جزو غنی ترین

کشورهای اتحادیه ی قارهی سبز، زادگاه ماری کوری و کشوری که مردم مذهبیش، عاشق موتورسواری، والیبال و فوتبال هستن.

به این روزهای لهستان نگاه نکنید که اگه به جام جهانی صعود کنن، تو همون مرحلهی گروهی حذف میشن و با جام وداع میکنن.

اونا روزگاری و دقیقا تو دهه ی هفتاد و اوایل دههی هشتادِ میالدی جزو بهترین تیم های اروپا و جهان بودن. تیمی که موفق شد

قهرمان المپیک بشه و 2 بار تو سالهای 1974 و 1982 رتبه ی سوم جام جهانی رو به ارمغان بیاره. سفید و قرمزها سالها قبل از

ظهور روبرت لواندوفسکی به ِگ ی شارماخ و کازیمیِرز دیِنا دلخوش بودن. ِر ِزگورز التو، آندِر

با این حال و برخالف والیبال که داره روزای طالیی رو پشت سر میذاره لهستان مدتهاست که نتونسته تو فوتبال نمایش درخشانی

سال گذشته و حاال شاگردای ِچ 52 ساله بعد از صعودی سخت و داشته باشه. از آخرین صعود اونا از دور گروهی 36 سالو میشنیویچ

عبور از سد سوئد تو بازی پلی آف امیدوارن تا بتونن در نهمین حضورشون از گروهی که آرژانتین، مکزیک و عربستان درش قرار

دارن صعود کنن.

بدون شک روبرت لواندوفسکی مرد اول و ستارهی اصلی قرمز و سفیدهاست. لوا تو جام جهانی 2018 حضوری کمفروغ داشت و

ِچخ ِشزنی، پیوتر زیِلینسکی، نیکوال زاِلفسکی و آرکادی

گلی نزد ولی حاال امیدواره به کمک ووی وش میلیک از گروهش باال بره و

ِی نشون بده فوتبا ِل دریای بالتیک تا کوه لهستان هم می

تونه مثل والیبال اهال های کارپات رو به وجد بیاره.