معرفی تیم ملی اسپانیا

همسایه‌ی مدیترانه و اطلس. سرزمینی بزرگ در اتحادیه اروپا. مدعی در هنر، موسیقی، ادبیات و آشپزی. دومین کشور پربازدید جهان. بعد از چین، زبون این کشور بیشترین جامعیت رو بین مردم این کره‌ی خاکی داره. احتمالا متوجه شدید که داریم از اسپانیا حرف می‌زنیم.

اسپانیایی‌ها عادت‌های جالب توجهی دارن. مثلا خیلی بلند باهم حرف می‌زنن. یا مثلا وعده‌های غذایی‌شون تو زمان‌های غیر طبیعی جا افتاده و ممکنه ساعت چهار عصر ناهار بخورن و یا 12 شب شام‌شون رو صرف کنن. تا همین چند سال پیش شیفته‌ی گاوبازی بودن که البته که حالا این علاقه‌ی افراطی فروکش کرده و تو بعضی مناطق، مورد تنفر هم هست. و البته اونا عادت دارن فوتبال رو "زیبا" بازی کنن.

فوتبال در کنار بسکتبال، تنیس، دوچرخه‌سواری، هندبال، فوتسال، موتورسواری و فرمول یک جزو رشته‌های محبوب کشور به حساب میاد که میزان علاقه‌ی مردم به اون بیشتر از بقیه‌ی رشته‌هاست. ماجرا وقتی جذاب‌تر می‌شه که متوجه می‌شیم برخی از باشگاه‌ها برای مردم اسپانیا از درجه‌ی اهمیت بیشتری نسبت به تیم ملی برخوردارن و اهالی مناطقی مثل کاتالونیا یا باسک، تو برهه‌ای مقابل تیم ملی کشورشون قرار گرفتن و مدعی شدن که این تیم، نماینده‌ی پایتخته نه کل اسپانیا.

با این وجود ماتادورها به یمن اتحادی که به سختی تونستن ایجاد کنن، سال‌های درخشانی رو تو قرن بیست و یک رقم زدن. اونا تبدیل به اولین و تنها تیمی شدن که تونستن سه تورنمنت معتبر رو پشت سر هم ببرن و به مدت چهار سال، اقای فوتبال جهان باشن. یورو 2008، جام جهانی 2010 و یورو 2012 تورنمنت‌هایی بودن که فاتح‌شون یکی بود: لاروخا.

اسپانیا فقط یه بار و اونم 12 سال پیش تو خاک آفریقای جنوبی قهرمان جهان شد. تیم ویسنته دل‌بوسکه با یه باخت ناامیدکننده مقابل سوئیس کارش رو شروع کرد اما با ساختار بارسای پپ گواردیولا و همراهی ستاره‌های رئال، تونستن بردهای اقتصادی با حداقل فاصله رو به دست بیارن و نهایتا با گل آندرس اینیستا تو دقیقه‌ی 117 بازی مقابل هلند قهرمان دنیا بشن و به آرزوی دیرینه‌شون برسن.

لاروخا با وجود حضور تو 15 دوره‌ی جام جهانی و داشتن ستاره‌های نامدار زیاد، همیشه مهمون مراحل گروهی و یا یک هشتم و نهایتا یک چهارم بوده و فقط یک بار به جز سال 2010 تونسته به جمع تیمای نهایی برسه. اتفاقی که تو سال 1950 و در خاک برزیل رخ داد. مسابقاتی که 13 شرکت کننده داشت و اسپانیا بعد از صدرنشینی تو گروهی چهار تیمی به دور نهایی رسید و با چند باخت سنگین، چهارم جهان شد. اونا هیچ‌وقت به جز همین دو دوره موفق به حضور تو نیمه‌نهایی نشدن.

حالا تیم جوون لوئیز انریکه می‌خواد کاری بزرگ رو انجام بده. تیمی که مملو از پدیده‌های کم سن و سال مثل پدری و گاویه که تو سال 2010، بچه‌های کم سن و سال بودن. ماموریت دشواری روی شونه‌های این بازیکنای تازه به عرصه رسیده گذاشته شده. اونا در مرحله‌ی اول باید با آلمان، ژاپن و کاستاریکا روبرو بشن.

شما فکر می‌کنید، صاحبان اولین امپراطوری جهان می‌تونن واسه‌ی دومین بار بر بام فوتبال جهان بایستن یا بازهم شکستی زودهنگام از جنس جام‌های 2014 و 2018 در راهه؟